Neden buruk olduğunu malumu ilan edercesine kısaca hatırlamakta yarar var.

Dünyada en stratejik ürünlerin başında gelen buğdayda bir zamanlar ihracatçı iken şimdi kendine yeterlilikte kritik eşikte ve ithalatçıyız. Baklagillerde, bir zamanlar stokları eritmek uğruna tüketimi teşvik eden kamu spotlarından ithalatçı konumuna gelmişiz. Yağlı tohumlarda ithalat her geçen yıl artmaya devam ediyor. Bugünlerde ayçiçek yağı fiyatlarını konuşuyor olmamız acı gerçeklerimizin göstergelerinden biri…

Hayvansal ürünlerdeki fiyatları hele alım gücüyle değerlendirdiğimizde dünyada bu alanda da ne kadar geri olduğumuz gerçeğiyle yüzleşiyoruz. Sütçü, besici belini doğrultamazken tüketici yüksek fiyatlardan şikayetçi. Bir önceki yazımın tekrarına düşmek istemem ama hayvansal üretimin temeli olan yemin bile parasal değer karşılığı olarak neredeyse yarısından çoğunu miktar olarak ta yaklaşık %40 ını ithal ediyor olmamız yeterli bir gösterge.

Bitkisel üretimde son 20 yıldır bir iki istisna dışında – ki onlarda tartışmalı-  hiçbir üründe anlamlı üretim artışımız olmamış.  Üretici üretimden çekiliyor, direnenler her geçen gün borç batağına saplanırken tüketici gıdaya sağlıklı ve yeterli düzeyde ulaşmakta her geçen gün daha da zorlanıyor.

Son 20 yılda tarım alanlarımızın amaç dışı kullanımı nedeniyle nerdeyse dörtte birini kaybetmişken bu gün kentimizde İnciraltı’ nı nasıl ranta çeviririz hesabı yapılmaya devam ediliyor; Bornova’dan hiç ders çıkarılmadan. Yurdun diğer yerleri mi farklı mı sanki…

Ormanlarımızın su kaynaklarımızın durumu yazmakla bitmez.

Pandemi ve kuraklık derken geleceğimizden kim kaygı duymuyor?

10 Ocak Tarım Öğretimin başlangıcının yıldönümü ve “Tarım Bayramı!”.  İçinde bulunduğumuz hafta   ” Tarım Haftası”. Son yıllardaki paylaşımlara ve adlandırmalara bakılırsa, hangi kurum tarafından ortaya çıkarıldı bilinmez ama kimilerine göre “ Ziraat Mühendisleri Günü”.  Bu adlandırmanın, seslerine biraz kulak verilmesini isteyen yurtsever ve gelecekten kaygılı meslektaşlarımın haklı ve güzel bir temennisi olduğu kesin.

Tüm Ziraat Mühendislerinin, Ziraat Tekniker ve Teknisyenlerinin bu anlamlı günü kutlu olsun.

Mesleki örgütlenmenin ve mücadelenin simge isimlerinden bu yıl aramızdan ayrılan Çetin Selçuk ağabeyimi, hocalarımın hocası Prof.Dr.Reşit Sönmez’i  ve ebediyete göç etmiş tüm meslektaşlarımızı saygıyla anıyorum.

Yazının başlığında sorup devamında derdimi döktüm sizlere; meslekte 30. yıla merdiven dayamış bir Ziraat Mühendisi olarak.  

Sonucu , 18 Aralık 1978 de, henüz 33 yaşında hain ve alçakça bir saldırıda katledilen kooperatif ve ziraat mühendisliği mesleki örgütlenmesinin öncü isimlerinden Akın Özdemir veciz bir sözle özetlemiş

“İnsanı aç, toprağı aç, hayvanı aç olan bir ülkede kutlama yapılmaz; olsa olsa hesaplaşılır.”